بسم الله الرحمن الرحیم
أَشهَدُ أَنْ لا إله إلا اللهُ وَحْدَهُ لا شَریکَ لهُ وَ أَشهَدُ أَنَّ مُحَمَّدَاً عَبدُهُ و رَسُولُهُ، اَلّلهُمَ صَلِّ عَلَى مُحمَّدٍ وَ آلِ مُحمَّدٍ،
الّلهُمَ صَلِّ عَلى المَلائِکَهِ المُقَرَّبین، الّلهُم صَلِّ عَلی الاَنْبیاءِ وَ المُرسَلین، الّلهُمَ صَلِّ عَلی الاَئِمَهِ المَعْصُومین، الّلهُمَ صَلِّ عَلى مَولانا وَ مُقْتَدانا اِمامِ الهُدْی وَ العُروَهِ الوُثْقى و حُجَّتِکَ عَلى أَهْلِ الدُنْیا، اَلَذی قالَ فی حَقِّهِ سَیِّدُ الوَرى و سَنَدُ البَرایا: سَتُدْفَنُ بَضْعَهٌ مِنّی بِأَرْضِ خُراسان، مازارَها مَکرُوبٌ إِلاّ فَرَّجَ اللهُ کَرْبَهُ ، وَ لا مُذْنِبٌ إلاّ غَفَرَ اللهُ ذَنْبَهُ (۱)؛ الّلهُمَ بِشَفاعَتِهِ المَقْبُولَهِ وَ دَرَجَتِهِ الرَفیعَهِ أَسْئَلُکَ اَنْ تُنَفِّسَ بِهِ کَرْبی وَ تَغْفِرَ بِهِ ذَنْبی وَ تُسْمِعَهُ کَلامی وَ تُبَلِّغَهُ سَلامی.
اَلسَّلامُ عَلَیکَ یا حُجَهَ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَیکَ یا نُورَ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَیکَ یا عَیْبَهَ عِلْمِ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَیکَ یا مَعْدِنَ حِکْمَهِ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَیکَ یا حامِلَ کِتابِ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَیکَ یا حافِظَ سِرِّ اللهِ، أَنْتَ الَذی قالَ فیکَ قاتِلُ الکَفَرَهِ وَ قامِعُ الفَجَرَهِ عَلیٌّ اَمیرُالمُؤمِنین وَ وَصیُّ رَسُولِ رَبِّ العالَمین، صَلَواتُ اللهِ وَ سَلامُهُ عَلیه: سَیُقْتَلُ رَجُلٌ مِن وُلْدی بِأَرْضِ خُراسان بِالسَمِّ ظُلْماً اِسْمُهُ اِسْمی وَ اِسمُ أَبیه اِسمُ ابْنِ عِمرانَ مُوسى، ألا فَمَنْ زارَهُ فی غُرْبَتِهِ غَفَرَ اللهُ ذُنُوبَهُ ما تَقَدَّمَ مِنها وَ ما تَأَخَّرَ وَ لَو کانَتْ مِثلُ عَدَدِ النُجُومِ وَ قَطْرِ الأَمْطارِ وَ وَرَقِ الأَشْجارِ (۲)؛ مَولایَ، مَولایَ هاأَنَا واقِفٌ بَینَ یَدَیکَ وَ ذُنُوبی مِثلُ عَدَدِ النُجُومِ وَ قَطْرِ الأَمْطارِ وَ وَرَقِ الأَشْجارِ وَ لَیسَ لی وَسْیلَهٌ اِلى مَحْوِها إِلاّ رِضاکَ،
مَولایَ ما أَحْسِبُ فی صَحیفَتی عَمَلاً اَرْجى عِندی مِن زِیارَتِکَ، کَیْفَ وَ قَد قالَ فی حَقِّها باقِرُ عِلْمِ الاَوَّلینَ وَ الآخِرینَ، صَلَواتُ اللهِ عَلَیهِ: یَخْرُجُ رَجُلٌ مِن وُلْدِ مُوسى، اِسْمُهُ إِسْمُ أَمیرِالمُؤمِنینَ علیه السلام، فَیُدْفَنُ بِأَرْضِ خُراسان، مَنْ زارَهُ عارِفاً بِحَقِّهِ أَعْطاهُ اللهُ أَجْرَ مَنْ أَنْفَقَ مِنْ قَبْلِ الفَتْحِ وَ قاتَلَ (3)؛ فَأَتَیتُکَ زائِراً لَکَ عارِفاً بِحَقِّکَ عالِماً بِأَنَّکَ اِمامٌ مُفْتَرَضُ الطاعَهِ غَریبٌ شَهیدٌ
راجیاً بِما قالَهُ الصادِقُ عَلَیهِ الصَلوهُ و السَلامُ: یُقْتَلُ حَفَدَتی بِأَرْضِ خُراسان فی مَدینهٍ یُقالُ لَها طُوس، مَنْ زارَهُ عارِفاً بِحَقِّهِ أَخَذْتُهُ بِیَدی یَومَ القیامَهِ وَ أَدْخَلْتُهُ الجَنَّهَ وَ إِنْ کانَ مِنْ أَهْلِ الکَبائِرِ. قیل لَه: ما عِرفانُ حَقِّهِ؟ قالَ: العِلْمُ بِأَنَّهُ إِمامٌ مُفْتَرَضُ الطاعَهِ غَریبٌ شَهیدٌ، مَنْ زارَهُ عارِفاً بِحَقِّهِ أَعطاهُ اللهُ أَجْرَ سَبْعینَ شَهیداً مِمَّنْ اِسْتُشْهِدَ بَیْنَ یَدَیْ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَیهِ وآلِهِ (۴)؛
یَابْنَ رَسُولِ اللهِ، یَابْنَ اَمیرِالمُؤمِنینَ أَبْتَغی بِزیارَتِکَ مِنَ اللهِ تَعالى غُفْرانَ ذُنُوبی وَ ذُنُوبِ والِدَیَ وَ المُؤمِنینَ وَ المُؤمِناتِ وَ أَسْأَلُکَ الأِتْیانَ المَوعُودَ فی المَواطِنِ الثَّلاثِ عِنْدَ تَطائِرِ الکُتُبِ وَ عِنْدَ الصِّراطِ وَ عِنْدَ المیزانِ (۵)؛ وَ قُلْتَ وَ قَولُکَ حَقٌّ: أَنَّ شَرَّ ما خَلَقَ اللهُ فی زَمانی یَقْتُلُنی بِالسَمِّ ثُمَّ یَدْفُنُنی فی دارِ مَضْیعَهٍ وَ بِلادِ غُرْبَهٍ، أَلا فَمَنْ زارَنی فی غُرْبَتی کَتَبَ اللهُ عَزَّوَجَلَّ لَه أَجْرَ مِأَهِ أَلْفِ شَهیدٍ وَ مِأَهِ أَلْفِ صِدِّیقٍ وَ مِأَهِ أَلْفِ حاجٍّ وَ مُعْتَمِرٍ وَ مِأَهِ أَلْفِ مُجاهِدٍ وَ حُشِرَ فی زُمْرَتِنا وَ جُعِلَ فی الدَّرَجاتِ العُلى مِنَ الجَنَّهِ رَفیقُنا (۶)؛
الحَمدُ لِلّهِ الذی وَفَّقَنی لِزیارَتِکَ فی البُقْعَهِ التی قُلْتَ فی حَقِّها هی وَ اللهِ رَوْضَهٌ مِن رِیاضِ الجَنَّهِ، مَنْ زارَنی فی تِلکَ البُقْعَهِ کانَ کَمَنْ زارَ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَیه وَآلِهِ، وَ کَتَبَ اللهُ لَهُ ثَوابَ أَلْفِ حَجَّهٍ مَبْرُورَهٍ وَ أَلْفِ عُمْرَهٍ مَقْبُولَهٍ، وَ کُنْتُ أَنَا وَ آبائی شُفَعائَهُ یَومَ القیامَهِ (۷)، فَکُنْ شَفیعی بِآبائِکَ الطّاهِرینَ وَ اَولادِکَ المُنْتَجَبینَ.
مَولایَ أنْتَ الَذی لایَزُورُکَ إِلاّ الخَواصِّ مِنَ الشیعَهِ. فَبِحَقِّکَ وَ بِحَقِّ شیعَتِکَ نَسْئَلُ اللهَ أَنْ تَشْفَعَنی وَ نَسْئَلُ اللهَ أَنْ یَحْشُرَنی مَعَ شیعَتِکَ فی مُسْتَقَرٍّ مِنَ الرَحْمَهِ مَعَکُمْ اَهْلَ البَیتِ، مَعَکُمْ مَعَکُمْ لا مَعَ غَیرِکُمْ، بَرِئْتُ اِلَى اللهِ مِنْ اَعْدائِکِمْ وَ تَقَرَّبْتُ بِاللهِ اِلیکُمْ اِنّی مُؤمِنٌ بِأِیابِکُمْ، مُصَدِّقٌ بِرَجْعَتِکُمْ، مُنْتَظِرٌ لِأَمْرِکُمْ، مُتَرَقِّبٌ لِدَولَتِکُمْ، عارِفٌ بِعِظَمِ شَأْنِکُمْ، عالِمٌ بِضَلالَهِ مَنْ خالَفَکُمْ، مُوالٍ لَکُمْ وَ لِأَولیائِکُمْ، مُبْغِضٌ لِاَعْدائِکُمْ، عائِذٌ بِکُمْ، لائِذٌ بِقُبُورِکُمْ،
اَلّلهُمَ صَلَّ عَلى مُحَمدٍ النَبیِّ وَ الوَصیِّ وَ البَتُولِ وَ السِبْطَینِ وَ السَجّادِ وَ الباقِرِ وَ الصادِقِ وَ الکاظِمِ وَ الرِّضا وَ التَقیِّ وَ النَقیِّ وَ العَسْکَریِّ وَ المَهْدیِّ صاحِبِ اَّمانِ صَلَواتُکَ عَلیهِ وَ عَلَیهِمْ اَجْمَعینَ. اَلّلهُمَ أَنَّ هؤلاءِ اَئِمُتُنا وَ سادَتُنا وَ رُعاتُنا وَ قادَتُنا، اَلّلهُمَ وَفِّقْنا لِطاعَتِهُمْ وَ ارْزُقْنا شَفاعَتَهُم وَ احْشُرْنا فی زُمْرَتِهُم وَ اجْعَلْنا مِنْ خیارِ مَوالیهِمْ بِرَحْمَتِکَ یا أَرْحَمَ الرّاحِمینَ.
بحارالانوار، ج99، باب4
بِأیِّ ذَنبِ قُتِلَت»
یک وهابی 40 ساله عربستانی، یک کودک مظلوم شیعه شش ساله اهل الاحساء عربستان به نام "زکریا بدر علی الجابر" را با اطلاع از قصد او و مادرش برای زیارت، از صلوات فرستادن مادرش در تاکسی، در نزدیکی های یکی از قهوه خانه های جاده شاهزاده سلطان بن عبدالعزیز در شهر مدینه المنوره زمانی که قصد داشت مقداری غذا بخورد، از دست مادرش ربوده و با شکستن شیشه مغازه ای، در مقابل چشمان مادرش به طرز دردناکی سر برید.
تلاش و طلب کمک مادر برای نجات کودک و وحشتش منجر به بیهوشی او شد .
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا الْباقِرُ بِعِلْمِ اللّهِ
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا الْفاحِصُ عَنْ دِینِ اللّهِ
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا الْمُبَیِّنُ لِحُکمِ اللّهِ
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا القائِمُ بِقِسْطِ اللّهِ
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا النّاصِحُ لِعِبادِ اللّهِ
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا الدّاعِی إلَى اللّهِ
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا الدَّلِیلُ عَلَى اللّه
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا الحَبْلُ الَمَتِینُ
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا الْفَضْلُ المُبِینُ
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا النُّورُ السّاطِعُ
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا الْبَدْرُ الْــلاّمِعُ
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا الحَقُّ الاَبَلَجُ
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا السِّراجُ الاَسْرَجُ
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا النَّجْمُ الاَزْهَرُ
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا الکَوْکَبُ الاَبْهَرُ
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا المُنَزَّهُ عَنِ المُعْضَلاتِ
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا المَعْصُومُ مِنَ اَّلاّتِ
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا اَّکِیُّ فِی الْحَسَبِ
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا الرَّفِیعُ فِی النَّسَب
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا القَصْرُ الَمَشِیدُ
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ یا حُجَّةَ اللّهِ عَلى خَلْقِهِ اَجْمَعِینَ
اَشْهَدُ یا مَوْلای اَنَّکَ قَدْ صَدَعْتَ بِالْحَقِّ صَدْعاً و بَقَرْتَ العِلْمَ بَقْراً، و نَثَرْتَهُ نَثْراً لَمْ تَاْخُذْکَ فِی اللّهِ لَوْمَةُ لائِم وَ کُنْتَ لِدِینِ اللّهِ مُکاتِماً و قَضیْتَ ما کانَ عَلَیْکَ وَ اَخْرَجْتَ اَوْلِیاءَکَ مِنْ وَلایَةِ غَیْرِ اللّهِ اِلى وِلایةِ اللّهِ وَ اَمَرْتَ بِطاعَةِ اللّهِ، وَ نَهَیْتَ عَنْ مَعْصِیَةِ اللّهِ حَتّى قَبَضَکَ اللّهُ اِلِى رِضْوانِهِ و َذَهَبَ بِکَ اِلى دارِ کَرامَتِهِ وَ اِلى مَسَاکِنِ اَصْفِیائِهِ وَ مُـجاوَرَةِ اَوْلِیائِهِ
الَسَّـلامُ عَلَیْکَ وَ رَحْمَةُ اللّهِ وَبَرَکاتُهُ
تو را به پنج چيز سفارش مى کنم:
اگر مورد ستم واقع شدى ستم مکن
اگر به تو خيانت کردند خيانت مکن
اگر تکذيبت کردند خشمگين مشو
اگر مدحت کنند شاد مشو
واگر نکوهشت کنند، بيتابى مکن.
بحار الأنوار، جلد٧٥صفحه١٦٧
زندگینامه حضرت حمزه سید الشهداء علیه السلام
حمزه بن عبدالمطلب، عموى پیامبر گرامى اسلام بود، دو سال پیش از ولادت رسول خدا(صلى الله علیه وآله) دیده به جهان گشود.
در میان جوانان قریش در دلاورى و بزرگوارى برجسته و در آزاداندیشى، آزادمنشى وستمستیزى سرآمد بود.
سلحشورى و توان رزمى وى همزمان با آغاز دوره جوانى نمودار شد.
آن آزادمرد، حتى پیش از پذیرش اسلام، از رسول خدا در برابر آزارهاى مشركانحمایت مىكرد، گرویدن وى به اسلام موجب سربلندى دین خدا شد; زیرا پس از آنمسلمانان از انزوا بیرون آمدند و قریش با درك پشتیبانى توانا و استوار حمزه از پیامبر اكرم (صلى الله علیه وآله) از آزارهاى خود كاستند و رفتارشان با رسول خدا و مسلمانان ملایم‌تر شد.
حمزه (علیه السلام) همراه دیگر مسلمانان به مدینه هجرت كرد و خدمات ارزندهاى بویژه درامور نظامى ارائه داد.
پیامبر اكرم (صلى الله علیه وآله) به مسائل دفاعى حكومت نوبنیاد خود اهتمام خاصى داشتند. ایشان با تشكیل گروه‌هاى رزمى درصدد برآمدند امنیت مدینه را تامین كرده، مسلمانان رابراى رویارویى با دشمنان آماده سازند. بر این اساس هفت ماه پس از هجرت، نخستین گروه گشتى رزمى را به فرماندهى حضرت حمزه (علیه السلام)، اعزام نمودند. گرچه این رویارویى بدون درگیرى پایان یافت ولى نشانهاى از اقتدار سپاه اندك اسلام دربرابر كاروان بزرگ مشركان بود.
رسول گرامى اسلام در ربیع الاول سال دوم هجرت غزوه "ابواء" را تدارك دید و درجمادىالاولى غزوه "ذات العشیره" را به قصد تعقیب كاروان قریش سازماندهى كرد.
در این دو غزوه نیز پرچمدار سپاه اسلام، حضرت حمزه بود.
آن رزمنده نستوه در جنگ بدر حضورى درخشنده داشت. این نبرد با امدادهاى الهى ودلاورىهاى بىمانند امیرمومنان على (علیه السلام) و سلحشورى حمزه، با پیروزى قاطع سپاه اسلام به پایان رسید. در این پیكار تنى چند از سران كفر به دست تواناى حمزه به هلاكت رسیده یا به اسارت درآمدند. طعیمه بنعدى و ابوقیس بن فاكه از جمله این كشته شدگان بودند و "اسود بنعامر" به دست حمزه به اسارت درآمد ، سیدالشهدا حمزه بن عبدالمطلب در غزوه "بنى قینقاع" پرچمدار سپاه اسلام بود. یهودیان بنى قینقاع نخستین گروه یهود بودند كه با اسلام اعلام جنگ نمودند ، سپاه اسلام قلعه آنها رامحاصره كرد. آنگاه رسول خدا (صلى الله علیه وآله) آنان را از مدینه تبعید نمود و اموالشان رامصادره كرد.
یك سال پس از جنگ بدر، غزوه احد با هدف مقابله با مشركانى كه براى انتقامگیرى از مسلمانان و جبران شكست بدر به سمت مدینه آمده بودند آغاز گردید.
حمزه و برخى دیگر از مسلمانان سلحشور، معتقد به جنگ برون شهرى بودند، حمزه بهرسول خدا عرض كرد:
"سوگند به آن كه قرآن را بر تو فرستاد امروز دست به غذا نخواهم برد، مگر آنكه بیرون مدینه با شمشیر خود بر دشمن بتازم!"
حضرت حمزه (علیه السلام) از معدود قهرمانانى بود كه در جنگ ، نشان بر خود مىنهاد و بدین وسیله خود را به دوست و دشمن معرفى مىكرد. او نمونهاى از شجاعت و دلیرى در میدان نبرد بود، خود را به اعماق صفوف دشمن مىرساند و با دشمن درگیر مىشد، از قدرت بازوى برجستهاى بهره‌مند بود. در احد با دو شمشیر پیش رسول خدا مىجنگید و مىگفت: "من شیر خدا هستم!"
شهادت
دراحد، به هنگام تهاجم دشمن، وفادار و ثابت قدم از رسول خدا دفاع مىكرد و توانست سى مشرك جنگجو را به هلاكت برساند. یكى از مشركان به نام "وحشى"، زیر درختى دركمین آن سردار دلاور نشسته بود حمزه او را دید و آهنگ او كرد. یكى از دشمنان راه را بر او بست ، حمزه به او حمله كرد و وى را به قتل رساند. سپس با شتاب به سوى وحشى خیز برداشت ولى پایش در گل سر خورد و به زمین افتاد. در این هنگام وحشى زوبین به سویش پرت كرد . و بدین ترتیب آن بزرگوار پس از عمرى جهاد در راه خداو یارى پیامبر گرامى به ملكوت اعلى پیوست
و آن سردار رشید، شهید شاهد بارگاه الهى شد. رسول خدا (صلى الله علیه وآله) در منزلت او فرمود:
" سالار شهیدان در روز قیامت نزد خداوند حمزه است " .
مزار آن سردار شهید و دیگرشهیدان احد همواره زیارتگاه عاشقان و عارفان الهى و الهامبخش جهاد و شهادت به مبارزان بوده است.
"السلام علیك یا عم رسول الله السلام علیك یا خیر الشهداء السلام علیك یااسد الله و رسوله" .
درباره این سایت